Pokój 34

Większe niż pokoje dla uczniów pomieszczenie umiejscowione w budynku dla personelu. Dwa spore okna, duża szafa, wygodniejsze łóżko, nad którym wisi stary obraz. Sypialnia znajduje się niedaleko tej dla dyrektora.
Lokatorzy: Amanda Russell
***

z: Gabinet dyrektorki

Weszła do pokoju i usiadła z głośnym westchnieniem na łóżku.
Koniec mojego spokoju w akademii, pomyślała.
Wyjęła z szuflady szafki nocnej książkę, którą ostatnio pożyczyła z biblioteki, usiadła po turecku na kołdrze i otworzyła lekturę na stronie oznaczonej zakładką. Ledwo zaczęła czytać, a już coś jej przeszkodziło. Był to mianowicie odgłos wiertarki, dochodzący zza ściany. Głośno wypuściła powietrze z płuc i biorąc ze sobą książkę, wyszła z pokoju.

[z/t]
do: Pokój spotkań

z: Jeziorko

Przez okna budynku dla personelu widziała uczniów tłoczących się w holu. Nawet nie wyobrażała sobie, że musiałaby przeciskać się przez tę stłoczoną ciżbę.
Weszła do pokoju i zapaliła światło. Swe kroki od razu skierowała do łazienki, w poszukiwaniu apteczki. Gdy już ją znalazła, wyszła z pomieszczenia.
 - No to do roboty - powiedziała, uśmiechając się.

Podążał za dziewczyną cichutko, niczym myszka, aż w końcu dotarli do jej pokoju. Bardzo go zdziwiło, że znajdował się on w budynku dla personelu. Czyżby Amanda tu... pracowała? Nieee, toć to niemożliwe. Doszedł do wniosku, że najlepiej będzie po prostu zapytać, w końcu to nie jest jakiś temat tabu, czy coś podobnego. Oby.
-Um... Masz pokój w budynku dla personelu? Mogę spytać, dlaczego? O ile mi wiadomo, wszyscy uczniowie mają pokoje w akademikach...
Rozejrzał się po pokoju, a następnie usiadł - bez pozwolenia, o zgrozo! - na brzegu łóżka. Spojrzał na apteczkę ze zmrużonymi oczyma, gdy tylko panna Russell przed nim stanęła z tym pudełkiem. Pogodził się z losem, chociażby dlatego, że podczas tej praktyki, Amanda będzie dotykała jego twarzy...
-A tak właściwie... Pochodzisz z Anglii, prawda?

Spojrzała na chłopka, siedzącego na skraju łóżka i uśmiechnęła się lekko. Podeszła bliżej, położyła apteczkę na pościeli i otworzyła ją. 
 - Tak, mają - powiedziała, zaczesując niesforny kosmyk za ucho - Mieszkam to dłużej niż reszta, wtedy akademiki nie były jeszcze nawet przydzielone. Remontowano je.
Wyciągnęła wodę utlenioną i gazik. Usiadła obok chłopaka i przyjrzała się jego twarzy w skupieniu.
 - Hm, chyba trzeba najpierw przemyć zwykłą wodą... - zastanawiała się na głos. 
Podniosła się i po chwili wyszła z łazienki z ręcznikiem nasączonym ciepłą, ni to zimną, ni gorącą, wodą. Starając się być jak najdelikatniejszą, ostrożnie wycierała twarz Kyoshiego z brudnej ziemi.
 - Z tego, co mi wiadomo mieszkałam kiedyś z rodzicami w Anglii. Jeżeli chodzi o pochodzenie, to jestem w połowie Szkotką, w połowie Francuzką - wyjaśniła.

A to cwaniara... Dowiedział się jedynie, że mieszkała tu wcześniej, jakby to miało być powodem... Widocznie nie chciała mu tego powiedzieć, szkoda, nie będzie naciskał.
Trzeba przyznać, że Kiyoshi czuł się całkiem niezręcznie, gdy Amanda usiadła obok niego i wpatrywała się w jego twarz... Nie śmiał się również odzywać, kiedy dziewczyna wybrała się do łazienki. Pozostał z kamiennym wyrazem twarzy nawet w momencie, gdy panna Russell poczęła obmywać mu twarz.
-To chyba trochę... skomplikowane - powiedział z lekkim uśmiechem w odpowiedzi na pochodzenie Amandy, nie mogąc znieść tak długiej ciszy.

Gdy na jego twarzy nie było już brudnej ziemi, chwyciła go za dłonie i je także przetarła mokrym ręcznikiem. Materiał raczej nie należał do najczystszych. Odłożyła go na bok.
Z apteczki wyjęła gazik i nalała na niego wody utlenionej.
Nie chciała mu mówić, kim jest. Nie tyle, że się tego wstydziła, bała się jego reakcj. Wolała, żeby ludzie nie patrzyli na nią przez pryzmat tego, jaką funkcę w tej szkole pełni jej ciocia, a taką, jaką jest.
- Hm, trochę tak - powiedziała, a kąciki jej ust delikatnie się uniosły - Może trochę zapiec - ostrzegła, przykładając wacik do zadrapania na jego twarzy. Jak najdelikatniej przesunęła po ranie chłopaka.
- Kiyoshi... Ja... Przepraszam... - wyszeptała nagle.

Przez cały ten czas siedział spokojnie, starając się jak najmniej wiercić, mimo że nie jest osobą, która potrafi usiedzieć przez dłuższy czas w jednym miejscu. Nigdy nie był. Nieco się... ucieszył, gdy Amanda chwyciła jego ręce i je również zaczęła przecierać. Oczywiście, nic nie dał po sobie poznać, bo przecież na kogo by wtedy wyszedł...
Spodziewał się, że zapiecze i był do tego przygotowany, także uznał, że dziewczyna niepotrzebnie go ostrzegła. Mimo to i tak musiał przygryźć dolną wargę, gdy poczuł piekący ból na policzku.
Kiyoshi był całkowicie skołowany nagłym szeptem panny Russell, jak to nieświadomie zaczął ją nazywać w swych myślach.
-A-ale... O co chodzi?... - wydukał po dłuższej ciszy.

W skupieniu odkażała mu rany, uparcie nie patrząc mu w oczy. Nie był jakiś strasznie krwawiący i poobdzierany, tylko niewielkie zadrapania, ale Amanda dla pewności wolała je zdezynfekować, jak to mówią - strzeżonego Pan Bóg strzeże.
Kiedy chłopak, najwyraźniej zdziwiony, zapytał, o co chodzi, dziewczyna popatrzyła w jego ciemne tęczówki.
 - Przecież to moja wina... To, że się przewróciłeś, to przeze mnie. Dlatego przepraszam - powiedziała cicho.

No, trzeba przyznać, że go ponownie zaskoczyła. Ani przez chwilę nie pomyślał, by ją obwiniać za to, co się stało. Uśmiechnął się więc niespodziewanie i obrócił w kierunku dziewczyny, chwytając jej rękę i odciągając ją od swojej twarzy.
-Wiesz, to była moja wina. Szczerze mówiąc, nie miałem zamiaru z tobą rozmawiać, więc starałem się przejść obok, niby nawet cię nie zauważając. Ale warto było się wtedy wyrżnąć i uderzyć tą jakże piękną twarzyczką w ziemię, by cię poznać... - wypowiedział z wielkim burakiem na twarzy.

Gdy ten chwycił jej dłonie, ta popatrzyła na niego ze zdziwieniem. 
Słuchała jego słów z jeszcze większym. Jej mina była naprawdę zabawna - lekko rozdziawione uta, oczy, wpatrujące się w niego tępo. Zrobił to... Specjalnie? 
Nagle zaczęła chichotać. Była świadoma, że ten może się obrazić, ale po prostu nie mogła się powstrzymać. Opadła na łóżko, nadal zanosząc się śmiechem. Czubkiem dłoni otarła łzy z kącików oczu.
 - Nigdy w życiu nie spotkałam kogoś takiego, jak ty - powiedziała, patrząc w sufit - Naprawdę jesteś dziwny - powiedziała, już odrobinę się uspokajając.

I znowuż. Spodziewał się każdej reakcji (nawet zwyzywania go od zboczeńców, czy kogo tam), jednak nie takiej. Widocznie źle go zrozumiała...
-Um... Ty mnie chyba źle... - próbował coś jeszcze naprostować, że "warto było" z perspektywy czasu, że nie zrobił tego specjalnie, ale jego wysiłki spełzły na niczym, bowiem Amanda śmiała się zbyt głośno, patrząc w sufit.
Po chwili dziewczyna się nieco uspokoiła, lecz Kiyoshi - zamiast dalej drążyć, że było całkiem inaczej - jedynie przytaknął z lekkim uśmiechem.
-Taaa, dziwny jestem.

 - Z grzeczności nie zaprzeczę - odparła z uśmiechem - Mimo wszystko chyba pozytywnie dziwny - powiedziała, patrząc na niego z dołu.
Dopiero teraz zrozumiała, w co się mogła wkopać. Ciocia powtarzała jej, żeby uważała na innych, nie zostawała z nikim sam na sam. A co się teraz działo? Była w pokoju, oddalonym od reszty uczniów, razem z chłopakiem, którego niedawno poznała. Nie dość, że był przedstawicielem płci brzydszej, to wydawał się na starszego i o wiele silniejszego.
Spoważniała.
Nie uważała, by ten mógłby ją skrzywdzić. W końcu nie każdy spotkany uczeń jest nie wiadomo jakim zboczeńcem, mimo wszystko myśl o zagrożeniu trochę ją zmroziła. 
 - Tak właściwie, to ile masz lat? - zapytała nagle. Chciała wiedzieć, na czym stoi.

-No proszę, zupełnie, jakby wychowywali cię na dworze królewskim - odparował, szczerząc zęby w szerokim uśmiechu. Trochę złośliwości jeszcze nikomu nie zaszkodziło, oby dziewczyna nie wzięła tego za bardzo do siebie... A, jak chce, to niech bierze, byleby się nie obraziła.
Podrapał się po karku, widząc, iż Amanda popadła w głęboką kontemplację. Na szczęście, nie na długo, jednak pytanie, które zadała, całkowicie zbiło z tropu Kiyoshi'ego. Tutaj zadziałało jego poczucie humoru.
-Liczyłem, że nie zapytasz... Jeśli musisz naprawdę wiedzieć, niedawno skończyłem 46 lat. Tylko nikomu nie mów, proszę cię... A ty? - obrócił nagle głowę w jej kierunku, szukając jakiegokolwiek śladu zaskoczenia.

 - A jak! Nie chciałam tego mówić, ale przejrzałeś mnie, jestem wnuczką królowej Anglii. Płynie we mnie szlachecka krew - powiedziała z uśmiechem.
Patrzyła na niego z oczekiwaniem. To, co powiedział całkowicie zbiło ją z tropu.
 - Nie żartuj... - mruknęła pod nosem - Za młodo wyglądasz... Chyba, że znasz sekret wieczności, wtedy może się z tobą zgodzę... - Była świadoma, że to żart, więc postanowiła potraktować go podobnie - Ja niestety nie znam się na magii - powiedziała, udając wielki smutek.
 - Ile ja mam? Zaraz, niech się zastanowię... - wyciągnęła dłonie przed siebie i zaczęła coś liczyć - Heem... Nie jestem pewna, ale gdzieś tak koło siedemnastu... - wyznała szeptem - Ale też nikomu nie mów.

-Nawet rysy twarzy jakieś takie podobne... - wypalił, patrząc na pannę Russell ze zmrużonymi oczyma. Tak, żeby to widziała.
No i pierwszy raz zachowała się tak, jak to etykietka Kiyoshi'ego przewidywała. Bez dziwnych odskoków.
-Żarty się mnie nie trzymają odkąd mam kryzys wieku średniego... - dorzucił jeszcze, ale postanowił jednak zakończyć te żarciki. - Niedawno skończyłem dziewiętnastkę, szkoda, że cię tam nie było... - westchnął z lekkim uśmiechem i dodał poważniej - Nikogo nie było.
Ale jemu to nie przeszkadzało, ba, było to o wiele lepsze niż spędzanie swych urodzin z bandą hałaśliwych ludzi, którzy chcieliby jedynie pić alkohol. Żenada.
Nachylił głowę, rozejrzał się konspiracyjnie i również szepnął:
-Nie powiem.

- Że jestem taka stara? - zapytała, robiąc "smutaśną" minkę.

Podłożyła dłonie pod głowę i popatrzyła uważnie w sufit.

Nieeee, on jej na pewno nie skrzywdzi...

- Cóż, czasami tak bywa... - zaśmiała się na jego słowa o kryzysie wieku średniego - Naprawdę dobrze się trzymasz, jak na takiego staruszka... - zastanowiła się przez chwilę.

Uparcie wpatrywała się w plamę na suficie.

- Hmmm, bardzo chciałabym być. Niestety chyba nie byłoby to możliwe, nie ważne jak bardzo bym chciała - powiedziała cicho.

- Nikogo? - zapytała zdziwiona - To na pewno jakiś przypadek, wydajesz się bardzo miły i w ogóle...

-Dziękuję... - szepnęła - Ale jeżeli komuś powiesz... Policzymy się - Zaśmiała się cicho.