Pokój spotkań

Liwia wpatrywała się beznamiętnym wzrokiem w szatynkę, po czym rozejrzała się szybko po pomieszczeniu.
— Jakieś dwadzieścia na trzydzieści. Dobiegnięcie do drzwi – dziesięć sekund; przeładowanie broni – trzy sekundy; wycelowanie – trzy sekundy. Gdybym miała cię zamordować i bym się postarała, zrobiłabym to w mniej niż dwadzieścia sekund. Mniej więcej tyle zajęło mi wytłumaczenie tego.
Liwia ponownie przeniosła chłodny wzrok na nauczycielkę.
— Diabeł tkwi w szczegółach — szepnęła z jadem w głosie. — A to, że masz jakieś ciekawe informacje na temat mnie i mojej familii, mogą ci tylko zaszkodzić.

Dyrektorka

Kobieta nawet nie mrugnęła, kiedy dziewczyna jej groziła. Nie bała się jej ani trochę. Pieprzona gówniara, której zachciało się podskakiwać.
- Nie wątpię w twoje umiejętności bojowe, aczkolwiek myślę, że takie posunięcie byłoby dla ciebie tragiczne w skutkach, panienko. - Uśmiechnęła się aż za uprzejmie.
- Akurat znam twoją familię. Szczególnie dobre kontakty mam z panem Rossi. Myślisz, że przyjęłabym taką wyszczekaną sukę do mojej szkoły, nad której stworzeniem tyle lat pracowałam? Jesteś tu tylko dlatego, że twój ojciec obiecał, że nie będziesz sprawiać problemów i wyświadczysz mi przysługę. W innym wypadku za taką odzywkę wyleciałabyś już stąd na zbity pysk - wycedziła przez zęby.
Odwróciła się od dziewczyny i ruszyła w kierunku drzwi.
- To może porozmawiamy o obiecanej przysłudze? - zaświergotała.

Przygryzła wargę i w myślach przeklęła stojąca przy drzwiach babę na wszystkie sposoby i we wszystkich znanych sobie językach.
— Byle szybko — warknęła wkurzona. Postanowiła, że później rozmówi się z ojcem. I to nie będzie przyjemna pogawędka.
A potem zamorduje i poćwiartuje tego babsztyla.

Dyrektorka

Odwróciła się w stronę dziewczyny i uśmiechnęła w ciemności.
- Siadaj. - Wskazała na fotel stojący najbliżej. Nie czekała, aż dziewczyna cokolwiek zrobi, po prostu usiadła i spojrzała na nią z oczekiwaniem.
- Dobrze wiem, że twoja rodzina ma teraz pewne... Problemy. Pobyt tutaj jest jedną z najbardziej efektywnych form ochrony twojej osoby. Nie zamierzam jednak pozwalać takiej niewyparzonej bachorzynie biegać po mojej szkole. Za dużo mojej pracy poszłoby na marne. Na twoją korzyść działa jednak twoje pochodzenie, wychowanie i umiejętności. Zamierzam to wykorzystać, by zadośćuczynić sobie problemy, jakie sprawiłaś i zapewne będziesz w przyszłości sprawiać.
Utkwiła swoje zielone tęczówki w jej oczach.
- To nie do końca jest taka sobie zwykła, przeciętna szkoła. I nie mówię tutaj o placówce dla szeroko uzdolnionych. Chodzi mi głównie o budynek, który nie jest do końca bezpiecznym miejscem. Dlatego od dzisiaj do końca twojego pobytu w tym miejscu twoim obowiązkiem będzie ochrona mojej siostrzenicy. Ma ona pewne problemy psychiczne, jest słaba, przywykła do ślęczenia godzinami nad książkami. Nie jest w stanie sama obronić się przed czyhającym na nią zagrożeniem. Poza tym niezbyt dobrze czuje się w kontaktach z ludźmi. Masz dopilnować, aby włos jej z głowy nie spadł, zrozumiano? Jeżeli usłyszę, że gdzieś upadła, skaleczyła się, zgubiła albo ktoś ją obraził, wylądujesz za murami szkoły w trybie natychmiastowym, Czy to jest dla ciebie jasne?

Liwia westchnęła z dezaprobatą. Ochrona jakieś gówniary? I to pewnie tej, z którą rozmawiała przed przyjściem dyrektorki.
— Poważnie? Mam biegać za dzieckiem, które powinno siedzieć w psychiatryku? Nie rozumiem, pani dyrektor — wyraźnie zaakcentowała ostatnie dwa słowa. — W końcu to powinno należeć do zadań grona pedagogicznego, nie do handlarza narkotykami. Chyba że… to miejsce jest niebezpieczne w inny sposób niż my wszyscy możemy sądzić, prawda?
Nie patrząc na kobietę, wyciągnęła papierosa i zapaliła. Kiedy dym wypełnił jej płuca, nagle poczuła się bardziej wyluzowana i beztroska. Co może się stać w budzie na takim zadupiu?
— Albo przyjmujesz tutaj przestępców. To wtedy bym się nie zdziwiła.
Zaśmiała się szyderczo pod nosem.

Dyrektorka

- Amanda ma pewne urojenia, nie są one na tyle poważne, by wysyłać ją do szpitala psychiatrycznego. Rozmawiałam już o tym z lekarzem, stwierdziliśmy, że nie ma takiej potrzeby.
Poprawiła się na krześle i odchrząknęła.
- Nauczyciele nie mają możliwości pilnowania jej dwadzieścia cztery godzinę na dobę, ty masz, dziecinko. A powiem ci, w sekrecie, że naprawdę masz ją przed czym chronić, uwierz mi.
Kiedy Liwia wyciągnęła papierosa, kobieta nic na to nie powiedziała. Obrzuciła ją jedynie oburzonym spojrzeniem i skrzywiła się nieznacznie. Nienawidziła tego zapachu.
- Twoje wybryki, papierosy, narkotyki nie byłyby tolerowane, gdyby nie funkcje, którą masz spełniać. Myślisz, że dlaczego jeszcze nie skonfiskowano ci broni? - zapytała retorycznie, patrząc jej prosto w oczy.
- Przyjmuję jedynie uzdolnionych uczniów, którzy nie powodują problemów wychowawczych. Jedyną niechcianą jednostką jesteś ty - powiedziała jadowitym tonem.
- I mam nadzieję, że mnie nie zawiedziesz.

— Przede wszystkim nazywanie mnie niechciana jednostką przy funkcji, jaką według ciebie mam spełniać, jest co najmniej nie na miejscu. Tatuś zapewne by się wkurzył, gdybym mu o tym powiedziała. — Podbródkiem wskazała na roztrzaskany telefon. — Poza tym pewnie powinnaś wiedzieć, że jestem cholernie leniwa i gdybym nie miała z tego korzyści, nigdy bym z tobą nie rozmawiała. Ach, dla twojej informacji nie biorę narkotyków. Są one tylko „prezentem” dla tutejszych handlarzy.
Liwia westchnęła i rozmasowała tył głowy. Nie znosiła pakować się w kłopoty, a nietypowa „prośba” dyrektorki utwierdzała ją w przekonaniu, że coś było nie tak.

Dyrektorka

- Twoją korzyścią jest to, że jakiś mafiozo nie roztrzaska ci głowy - powiedziała, patrząc na nią z góry. - I nie myśl sobie, że uda ci się cokolwiek tutaj sprzedać. Rób sobie co chcesz, ale jak usłyszę, że ktoś rozprowadza po szkole narkotyki i truje mi uczniów to będziesz miała kłopoty. A handlarzy raczej nie "obdarujesz", bo macie zakaz wychodzenia ze szkoły bez wyraźnego polecenia dyrektora. I sobie nawet nie wyobrażaj, że coś takiego ode mnie uzyskasz - prychnęła.
- A to, że żyjesz powinno być dla ciebie wystarczającą motywacją.
Wstała z fotela i ruszyła w kierunku drzwi.
- Amanda nie ma prawa się o niczym dowiedzieć, zrozumiałaś? Zbliż się do niej, pilnuj ją z dystansu, cokolwiek. Namów ją, by chodziła na lekcje z klasą humanistyczną, niech będzie twoim oczkiem w głowie. Jeżeli jednak zawiedziesz, o wszystkim dowie się twój tatuś. A nie wydaje mi się, że chciał wychować nieudacznika. - Jej oczy zwężyły się szyderczo.
- Jeśli będą jakieś problemy, przyjdź z tym bezpośrednio do mnie. Nikt nie może wiedzieć o twojej funkcji, zrozumiałaś?

— To myślisz, że za co mam się utrzymać, co? Fajki, amunicja, broń dużo kosztują. Więc lepiej opchnij to komuś, bo nie ręczę za siebie — warknęła. — Ach i chyba namówienie jej powinno być w twoim interesie. Tak się składa, że szkołę mam skończoną, więc w sumie nie muszę chodzić na zajęcia.
Liwia wgniotła niedopałek papierosa w podłogę, po czym wyciągnęła kolejnego i zapaliła.

Dyrektorka

- Teraz jest także jak najbardziej w twoim interesie. Chyba, że podczas lekcji zamierzasz jakoś ją pilnować na odległość. A na zajęcia masz chodzić, jak każdy inny uczeń. To twój szkolny obowiązek. Dopóki tutaj jesteś, masz przestrzegać moich zasad.
Otworzyła drzwi i sugestywnie dała dziewczynie do zrozumienia, że powinna już wyjść.
- O pieniądze się nie musisz martwić, złociutka. Wszyscy uczniowie mają zagwarantowane stypendium na rozwijanie talentów. A teraz idź już do pokoju, jest późno.

— Zwykłe pierdolenie — mruknęła. — W tym świecie nigdy nie za wiele pieniędzy. Ach, co do lekcji… to raczej wątpię, czy by cię to interesowało, skoro twoja kochana siostrzenica jest bezpieczna.
Westchnęła. Raczej nie miała innego wyboru, skoro chciała mieć święty spokój.
— Jestem gwarantką bezpieczeństwa gówniary. Ale inni ludzie mnie totalnie nie interesują.
Podniosła się z fotela i wyszła, nie patrząc więcej na dyrektorkę.

[z/t]

Dyrektorka

Popatrzyła na wychodzącą dziewczynę z szerokim uśmiechem na ustach. Sama także podniosła się z fotela i wyszła z pokoju, zamykając go na klucz, by dokończyć obchód.

[z/t]