Gabinet dyrektora

Duży, luksusowy pokój z biurkiem z ciemnego drewna i kilkoma krzesłami. Ściany, jak w całej szkole, są wyłożone starą cegłą i gdzieniegdzie zasłonięte obrazami. Spory kominek ogrzewa siedzącą za blatem kobietę, a dywan potęguje wrażenie domowego ciepła. Do pomieszczenia prowadzą drewniane drzwi ze złotą, połyskującą tabliczką "Gabinet dyrektora - Laurie Millar"
***

z: Biblioteka i czytelnia

Przemierzała korytarze w milczeniu. Wyszła na dziedziniec. Blade, wrześniowe słońce delikatnie ogrzewało jej twarz. Wiał delikatny wiaterek. Odetchnęła głośno. Lubiła takie dni.
Weszła do budynku dla personelu. Tuż przy wejściu znajdowały się drzwi ze złotą, połyskującą tabliczką z nazwiskiem dyrektorki.
- To tutaj. - wskazała.

- Dziękuję Amando, miłego dnia. Mam nadzieję, że wkrótce się spotkamy. Miłego dnia. - rzekła żegnając się z dziewczyną, po czym zapukała do drzwi i weszła.
- Dzień dobry. - rzekła wchodząc do środka, niosąc odpowiednie dokumenty które miała dostarczyć pierwszego dnia. Między innymi zwolnienie z wf, dokumenty do legitymacji oraz opinię z poprzedniej szkoły.

Dyrektorka:

Ciemnowłosa kobieta siedziała za biurkiem i wypełniała jakieś dokumenty. Westchnęła ciężko. Gdy usłyszała pukanie do drzwi odparła krótkim - "Wejść"
- Dzień dobry - odpowiedziała dziewczynie - Słucham?

- Jestem Clarisse Shinozaki, miałam dostarczyć zaległe dokumenty których nie wysłali moi rodzice, pani dyrektor. - rzekła kłaniając się z szacunkiem, po czym niepewnym krokiem podeszła w stronę biurka. Czuła się jakoś niepewnie w jej obecności.

Dyrektorka:

Popatrzyła na dziewczynę znad okularów i przyjrzała się jej badawczo. Chwilę lustrowała ją wzrokiem po czym wzięła od niej plik dokumentów.
- Siadaj, proszę. - nakazała spokojnym głosem.
Od kominka płynęło przyjemne ciepło, które ogrzewało plecy kobiety.
Dyrektorka sięgnęła po kubek z kawą, który stał na biurku i upiła odrobinę letniego już płynu.
Zaczęła czytać treść papierów.

- Bardzo dziękuję. - rzekła siadając, po czym podała dyrektorce dokumenty. Cisza jaka zapadła była męcząca, naprawdę. Po jakiś pięciu, może dziesięciu minutach odezwała się cicho.
- Czy jakiś dokumentów brakuje? - zapytała się, patrząc na kobietę. Czuła się naprawdę nieswojo, bo wiedziała że w zwolnieniu nie ma uzasadnienia czemu nie może ćwiczyć.

Dyrektorka:

Patrzyła w skupieniu na literki nadrukowane bądź odręcznie napisane na kartkach. Zauważyła kartę ze zwolnieniem i uśmiechnęła się tylko do siebie.
- Nie, nie, wszystko jest w porządku. Clarisse Shinozaki, tak? Mam dla panienki propozycję nie do odrzucenia.
Powiedziała i podniosła wzrok na dziewczynę.

Czuła się naprawdę bardzo dziwnie w obecności tej kobiety. Było w niej coś dziwnego, co powodowało w niej strach. Naprawdę, ogromny strach.
- Tak pani dyrektor? - zapytała się, patrząc jej w oczy, chowając ręce za siebie.

Dyrektorka:

- Co powiesz na współpracę?
Po tym, jak powiedziała jej to, co miała do powiedzenia, przyglądnęła się jej badawczo. Była naprawdę ciekawa jej reakcji.
- Zapewne mi nie wierzysz, prawda? - uśmiechnęła się sama do siebie - Jak będziesz chciała, to kiedyś ci to pokażę, może wtedy się przekonasz.
- Zastanów się uważnie, gdy już w to wejdziesz, nie będziesz mogła się wycofać. Przemyśl to, masz czas do jutra.
Wstała z fotela i odwróciła się w stronę kominka. Patrzyła, jak płomienie powoli liżą drewno.

Dziewczyna była blada jak płótno, kiedy usłyszała to co jej powiedziała dyrektorka. Wiedziała jednak, jaką podejmie decyzję.
- Pani dyrektor... Dlaczego akurat ja? - zapytała się cichutko.

Dyrektorka:

- Hmmm, powiedzmy, że pasujesz mi to tego zadania. Satysfakcjonuje cię taka odpowiedź? - zapytała, splatając ręce za plecami.
Ogień w kominku powoli trawił drewno, niszczył je, zamieniał w popiół. Laurie zawsze kochała patrzeć na ten cudowny, niszczycielski żywioł. Wydawał jej się taki potężny, wspaniały. Iskierki wesoło tańczyły wśród polan, a w powietrzu unosił się słodki zapach jabłoni, bo to właśnie płonęło w palenisku.
Kobieta napawała się tym widokiem, tą cudowną wonią.
- Chyba następnym razem zamówię sobie wiśnię... - wypowiedziała na głos swoje myśli.

- Nie ma za co - uśmiechnęła się blado - Miłego dnia. - powiedziała grzecznie i nie oglądając się za siebie, ruszyła w stronę swojego pokoju.

[z/t]

Jej serce biło szybko. Czuła coś w rodzaju podniecenia. Jeżeli ona to zrobi, będzie miała.. To. Tak, to co pragnie. Nie zastanawiała się zbyt długo.
- Dyrektorko, uczynię to, co mi każesz z wielką chęcią. - odparła spokojnie.

Dyrektorka:

Słysząc słowa dziewczyny, kąciki jej ust uniosły się nieznacznie ku górze.
- Bardzo mnie to cieszy, jestem pewna, że nie pożałujesz swojej decyzji.
Odwróciła się do dziewczyny i oparła dłonie na blacie biurka.
- Już dzisiaj chciałabym prosić cię o małą przysługę, nie, daję ci twoje pierwsze zadanie. Potrzebuję, żebyś pojawiła się na parterze. Dzisiaj, o północy. Nie wiem, jak to zrobisz, ale przyjdź z kimś, zdaję się na Ciebie. Gdyby były jakieś problemy z którymś z opiekunów pokaż mu to. - Zajrzała do szuflady, z której wyciągnęła niewielkie pudełeczko. Otworzyła je i wręczyła dziewczynie. W środku znajdowała się niewielka, srebrna broszka z wizerunkiem feniksa. Zamiast oka miał dziwnie błyszczący, błękitny kamień. - Powinni zrozumieć i zostawić cię bez słowa. To chyba wszystko. Jakieś pytania, wątpliwości?

Kiwnęła głową, po czym schowała przedmiot do kieszeni. Czuła się... dziwnie. Miała nadzieję, że nikt na tym zbytnio nie ucierpi fizycznie.
- Przyjęłam dyrektorko. Tylko dlaczego mam przyjść z kimś, a nie na przykład sama? - zapytała się, patrząc kobiecie w oczy.

Dyrektorka:

- Chodzi o wiarygodność, kochanie. O wywołanie konkretnych reakcji. Raczej nie zrozumiesz. Zresztą, nie twoja w tym głowa. A jeżeli naprawdę nie masz kogo wziąć, zabierz moją siostrzenicę, mieszka na tym piętrze, w pokoju 34. Powiedz jej, że jest jakaś ważna sprawa, że coś się stało. Na pewno pójdzie, to bardzo uczynna dziewczyna. - Usiadła na fotelu. - Tylko pamiętaj, nie zepsuj tego, to bardzo ważne. Jeżeli będziesz miała problem ze znalezieniem tego, szukaj do skutku. Aha, noś przypinkę na ubraniu - powiedziała, odwracając się w stronę kominka. - Coś jeszcze?